Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ιθάκη, εκδ. Διαγώνιος , Θεσσαλονίκη 1992
Η Ιθάκη.. που είναι αυτή η Ιθάκη; Να πλαγιάσεις και να μην χρειάζεται να σκεφτείς παρά μόνο το δίπλα σου πρόσωπο..
ReplyDeleteΠολύ φθινοπωρινή ψυχολογία βλέπω... Ο βορράς σας βλέπεις, εμείς εδώ στα υπερνότια ναύπλια ακόμα καλοκαίρι ζούμε
ReplyDelete!!!!!!!!!!!!!!!
ReplyDeleteΚαληνυχτα!!! :)
το ταξίδι ,,ο αλλος μας εαυτός ,η νοσταλγία ,η επιστροφή ,η ανάγκη για εστία .. ...και το δυνατό βίωμα που να μας μαθαίνει διαρκώς οι Ιθάκες τι σημαίνουν....
ReplyDeleteωραίος ο Χριστιανόπουλος..
Hfaistiwnas,
ReplyDeleteΆλλοι άνθρωποι, άλλες Ιθάκες...
scalidi,
ReplyDeleteΔεν αντιλέγω. Εμείς οι "υπερβόρειοι" βιώσαμε τα πρώτα κρύα ήδη από το Σεπτέμβρη.
Γαλάτεια,
ReplyDeleteΚαλημέρα σου!
κοκκινη κισσα,
ReplyDeleteΚαι η επαφή με το Χριστιανόπουλο δεν έχει πολύ καιρό που επετεύχθει με αφορμή την προτροπή ενός φίλου. Πραγματικά είχα χάσει ένα θησαυρό τόσα χρόνια...
Οι Ιθάκες...περνάμε όλοι μας την ζωή νομίζω αναζητώντας την δική μας, (το ποιά είναι καταρχήν), και κατόπιν να φτάσουμε εκεί με όποιο τρόπο... Ιθάκη είναι νομίζω η εσωτερική γαλήνη του καθενός...κι αυτή είναι η μόνη ένδειξη...
ReplyDeleteΜε προβλημάτισες Antoine, πάνω που είπα να φτιάξω διάθεση και πρόγραμμα...αλλά μπορεί να ξεφύγει κανείς?...χα,χα