The Musicians of Caravaggio

Caravaggio, The Musicians, 1595-96
Oil on canvas, 92 x 118,5 cm
Metropolitan Museum of Art, New York

Στο πρώτο επίπεδο του πίνακα διακρίνονται δύο ανδρικές φιγούρες, οι οποίες θεωρούνται αναμφισβήτητα πραγματικές προσωπογραφίες. Ο Caravaggio συνθέτει μία σκηνή αλληγορική, γεμάτη ποιητικότητα και ερωτισμό. Η σκηνή είναι παραδοσιακά δομημένη. Η κυρίαρχη μορφή του πίνακα, ο νέος με το λαούτο και το πορφυρό ιμάτιο στο δεξιό του ώμο, παρουσιάζεται με έκφραση ασυνήθιστα ερωτική για τα ζωγραφικά δεδομένα απεικόνισης των ανδρών της εποχής.

Το πρόσωπο που προβάλλει δεξιά, ανάμεσα στο νεαρό με το λαούτο και τον άλλο με γυρισμένη πλάτη, είναι η μορφή του Caravaggio, η πρώτη αυτοπροσωπογραφία του. Επίσης, η παρουσία ενός φτερωτού ερωτιδέα στο αριστερό άκρο της σύνθεσης αποτελεί ομοφυλοφιλικό συμβολισμό, ενώ η χρήση του είναι συχνό φαινόμενο στην καλλιτεχνική δημιουργία του ζωγράφου. Οι έντονες χρωματικές επιλογές, το εισερχόμενο φως από το αριστερό άκρο του πίνακα καθιστούν τους Μουσικούς ένα από τα εξοχότερα έργα τόσο του ίδιου του Caravaggio όσο και της μπαρόκ ζωγραφικής.

The Mystical Nativity

Sandro Botticelli, The Mystical Nativity, c. 1500
Tempera on canvas 108.5 x 75 cm - The National Gallery, London


Lucas Cranach the Elder, The Rest on the Flight into Egypt, 1504
Oil on Wood, 69 x 51 cm - Staatliche Museen, Berlin

Bronzino, The Adoration of the Shepherds, 1535-40
Oil on wood, 65,3 x 46,7 cm - Museum of Fine Arts, Budapest

El Greco, Adoration of the Shepherds, 1596-1600
Oil on canvas, 346 x 137 cm - National Museum of Art of Romania, Bucharest

El Greco, The Adoration of the Shepherds, c. 1610
Oil on canvas, 144,5 x 101,3 cm - Metropolitan Museum of Art, New York

Caravaggio, The Rest on Flight to Egypt, 1596-97
Oil on canvas, 133,5 x 166,5 cm - Galleria Doria-Pamphili, Rome


Caravaggio, Adoration of the Shepherds, 1609
Oil on canvas, 314 x 211 cm - Museo Nazionale, Messina

Pieter Pauwel Rubens, Adoration of the Magi, 1618-19
Oil on canvas, 245 x 325 cm - Musée des Beaux-Arts, Lyon

Pieter Pauwel Rubens, Adoration of the Shepherds, c. 1608
Oil on canvas - St.Pauluskerk, Antwerp

Pieter Pauwel Rubens, Adoration of the Magi, 1626-29
Oil on canvas, 283 x 219 cm - Musée du Louvre, Paris

Bartolomé Esteban Murillo, Adoration of the Magi, 1655-60
Oil on canvas - Toledo Museum of Art, Toledo, Ohio

Bartolomé Esteban Murillo, Adoration of the Shepherds, 1650-55
Oil on canvas, 187 x 228 cm - Museo del Prado, Madrid


Charles Le Brun, Adoration of the Shepherds, 1689
Oil on canvas, 151 x 213 cm - Musée du Louvre, Paris


Adolphe William Bouguereau, The Song of the Angels, 1881
Oil on canvas - Museum at Forest Lawn Memorial Park, Glenade, California

All I want for Christmas...

Nikiforos Lytras, The Carols

Claude Monet, A View of Argenteuil, snow

Alfred Sisley, Snow at Argenteuil

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Γιατί δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης

Σαν αποτέλεσμα απαιτήσεων πολλών χιλιάδων φίλων, και με τη βοήθεια έρευνας του πασίγνωστου επιστημονικού περιοδικού ΣΠΑΥ, είμαστε στην ευχάριστη θέση να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα σχετικά με τον Άγιο Βασίλη.
Καταρχήν, κανένα γνωστό είδος τάρανδου δεν πετά. Παρόλο που υπάρχουν 300.000 είδη ζωντανών οργανισμών που ακόμα δεν έχουν καταχωρηθεί (τα περισσότερα έντομα και μικροοργανισμοί), αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπάρχει ιπτάμενος τάρανδος, τον οποίο απ` ότι φαίνεται μόνο ο Άγιος Βασίλης έχει δει.

Υπάρχουν περίπου 2 δις παιδιά (κάτω των 18) στον κόσμο. Επειδή ο Άγιος Βασίλης προφανώς δεν επισκέπτεται Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, Εβραίους και Βουδιστές, ο φόρτος εργασίας του περιορίζεται στο 15% του συνολικού 378 εκ.

Σύμφωνα με το διεθνές Γραφείο Καταγραφής Πληθυσμών, με μέσο όρο 3.5 παιδιών ανά σπίτι, έχουμε 91,8 εκ. Σπιτικά.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα καλό παιδί ανά σπίτι που αξίζει να πάρει δώρο σύμφωνα με την Παράδοση.

Ο Άγιος Βασίλης έχει μόλις 31 ώρες για να δουλέψει, κι αυτό χάρη στη διαφορά ώρας και την περιστροφή της γης, θα υποθέσουμε ότι ταξιδεύει από ανατολάς προς δυσμάς (που είναι και το πιο λογικό μιας και τόσα χρόνια κάνει αυτή τη δουλειά) αυτό μας κάνει 822.6 επισκέψεις το δευτερόλεπτο. Δηλαδή, για κάθε χριστιανικό σπίτι με ένα καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης έχει 1/1000στό του
δευτερολέπτου να παρκάρει το έλκηθρο, να κατέβει, να πηδήξει από την καμινάδα, να αφήσει τα δώρα στα παπούτσια του καθενός, να βάλει κάποια δώρα κάτω από το δέντρο, να φάει το κομμάτι της πίτας του, να ξανανέβει την καμινάδα, να ξαναμπεί στο έλκηθρο και να φύγει για το επόμενο σπίτι.

Αν υποθέσουμε ότι αυτές οι 91.8 εκατομμύρια επισκέψεις ισαπέχουν μεταξύ τους (χάριν υπολογισμών), μιλάμε για απόσταση 0.78 μιλιά ανά σπίτι, συνολικό ταξίδι 75.5 εκατομμύρια μίλια, και χωρίς να μετράμε τις στάσεις για να κάνει την "ανάγκη" του!
Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι το έλκηθρο τρέχει με 650 μιλιά το δευτερόλεπτο, 3.000 φορές την ταχύτητα του ήχου.

Συγκριτικά, το πιο γρήγορο μέσο που φτιάχτηκε από τον άνθρωπο κινείται μόλις με 27.4 μίλια το δευτερόλεπτο ενώ ένας κανονικός
τάρανδος μπορεί να τρέξει το πολύ με 15 μίλια την ώρα.

Ααα και κάτι άλλο, το φορτίο στο έλκηθρο είναι άλλο ένα ενδιαφέρον σημείο. Με την προϋπόθεση ότι κάθε παιδάκι θα πάρει ένα πακέτο που ζυγίζει μόλις ένα κιλό, το έλκηθρο κουβαλάει περίπου 321.300 τόνους, χωρίς να μετράμε τον ίδιο
τον Άγιο Βασίλη ο οποίος λέγεται ότι είναι και χοντρός.
Και δε μετράμε το γεγονός ότι έχει φάει και 91.8 εκ. κομμάτια πίτας. Κανονικά, ένας τάρανδος μπορεί να κουβαλήσει το πολύ 150 κιλά. Ακόμα και αν ο περίφημος ιπτάμενος τάρανδος (βλ. Παρ. #1) μπορούσε να κουβαλήσει 10 φορές περισσότερο βάρος, 8 ή και 9 τάρανδοι σε καμιά περίπτωση δεν φτάνουν. Για την ακρίβεια χρειάζονται 214.200 τάρανδοι.

Αυτό αυξάνει το συνολικό βάρος (και πάλι χωρίς να μετράμε το βάρος του ελκήθρου) σε 353.430 τόνους (4 φορές περισσότερο από το μεγαλύτερο υπερωκεάνιο στον κόσμο) 353.000 τόνοι που κινούνται με 650 μιλιά το δευτερόλεπτο έχουν μια απίστευτη αντίσταση στον αέρα η οποία προκαλεί θερμότητα (όπως στα διαστημόπλοια όταν μπαίνουν στην ατμόσφαιρα της γης).

Το μπροστινό ζευγάρι ταράνδων θα αποσβέσει 14.3 τετράκις εκατομμύρια Joule ενέργειας ανά δευτερόλεπτο. Το καθένα. Με αλλά λόγια, θα εξατμιστούν ακαριαία με εκκωφαντικό θόρυβο, αφήνοντας το ζευγάρι που βρίσκεται από πίσω εκτεθειμένο.

Ολόκληρο το κοπάδι, θα εξατμιστεί μέσα σε 4.26 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Ο Άγιος Βασίλης εν τω μεταξύ, θα πρέπει να αντέχει σε επιτάχυνση 17500.06 φορές μεγαλύτερη της βαρύτητας. Αν ζυγίζει γύρω στα 100 κιλά (και λίγα λέμε) θα γίνει χαλκομανία στο πίσω μέρος του καθίσματός του εξαιτίας των 2.107.007 κιλών αδράνειας. Αν ο Άγιος Βασίλης υπήρξε ποτέ, τώρα Δεν υπάρχει πια!

Titian & Manet

Titian (Tiziano Vecellio), Venus of Urbino, 1538
Oil on oilcloth, 119 x 165 cm
Galleria degli Uffizi, Florence

Η Αφροδίτη του Ουρμπίνο ίσως αποτελεί το διασημότερο έργο του Τιτσιάνο και στο οποίο διαφαίνεται η τελειοποιημένη πλέον τέχνη του. Ο καλλιτέχνης έχει αναπτύξει ένα προσωπικό ύφος στην αισθητική απεικόνιση των πραγμάτων. Το φως διαχέεται απαλά στο δωμάτιο, καθώς εισχωρεί από το παράθυρο στο βάθος, και αναδεικνύει την ιδανική ομορφιά της θεάς.

Στο δεξί χέρι της Αφροδίτης έχει προστεθεί ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα, σύμβολο του πάθους και του έρωτα. Το αισθησιακό στοιχείο ενισχύεται ακόμα από τη μυρτιά που βρίσκεται στο περβάζι του παραθύρου. Ο Τιτσιάνο, επίσης, εισάγει στον πίνακά του μία καθημερινή σκηνή, αυτή των δύο υπηρετριών οι οποίες ψάχνουν τα ρούχα της κυρίας τους στο νυφικό σεντούκι..

Ωστόσο, η πιο γλυκιά λεπτομέρεια είναι αναμφισβήτητα το κουταβάκι στην άκρη της κλίνης της Αφροδίτης. Το απαλό ρόδινο φως χαϊδεύει το ξανθό του τρίχωμα, ενώ η τοποθέτησή του αυτή δεν στερείται από αλληγορική ερμηνεία. Ο σκύλος αποτελεί σύμβολο πίστης και αγάπης και προτιμάται συχνά από τους ζωγράφους να συνοδεύει κυρίως πορτρέτα.

Édouard Manet, Olympia, 1863
Oil on oilcloth, 130,5 x 190 cm
Musée d’ Orsay, Paris

Ο Μανέ, μετά από το Πρόγευμα στη χλόη, επιλέγει για ακόμα μια φορά να σκανδαλίσει. Πρόκειται για μια σύγχρονη εκδοχή της Αφροδίτης του Ουρμπίνο του Τιτσιάνο, εντούτοις προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, διότι η Αφροδίτη του Μανέ έρχεται σε αντίθεση με το ακαδημαϊκό γυμνό. Η αναγνώριση της ταυτότητας του μοντέλου (είναι η Βικτορέν Μαρέν), η τυχαία στάση της γυναίκας, το αυθάδες βλέμμα, η επιτηδευμένη και καθόλου εξιδανικευμένη γυμνότητα και, τέλος, η παρουσία της μαύρης γάτας στα πόδια της γυναίκας (ο Μανέ επιλέγει μια γάτα αντί του σκύλου του Τιτσιάνο) καθιστούν τούτο το έργο χυδαίο και απαράδεκτο στο ευρύ κοινό και την κριτική του καθωσπρέπει.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι ο τίτλος του πίνακα δεν είναι Ολυμπία, αλλά μια σύγχρονη εκδοχή της Αφροδίτης. Το όνομα Ολυμπία δόθηκε από τους κριτικούς, διότι τούτο ήταν το καλλιτεχνικό όνομα πολλών εκδιδόμενων γυναικών της εποχής. Η Ολυμπία αποτελεί έξοχο παράδειγμα της ικανότητας του Μανέ να αντιπαραθέτει σκούρες και φωτεινές αποχρώσεις ταυτόχρονα. Οι χρωματικές του επιλογές έχουν στόχο να αναδείξουν την κεντρική φιγούρα της ξαπλωμένης στα λευκά σεντόνια γυναίκας, ωστόσο η μορφή της μαύρης υπηρέτριας του προσφέρει την ευκαιρία να τολμήσει περαιτέρω λεπτές διαβαθμίσεις.

Delacroix et la Gréce

Eugène Delacroix

The Massacre at Chios (Η καταστροφή της Χίου), 1824
Ελαιογραφία σε καμβά, 419 x 354 εκ.
Musée du Louvre, Paris

Μια εντυπωσιακή εικόνα ενθουσιασμού αφυπνίζεται στο νεαρό τότε Delacroix από την επανάσταση των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων. Ως πηγή έμπνευσης της "Καταστροφής της Χίου" αποτέλεσε αναμφισβήτητα η κτηνώδης κατάπνιξη των επαναστατημένων κατοίκων της Χίου τον Απρίλιο του 1822. Ο ζωγράφος είχε επίσης εμπνευστεί και το έργο "The Hay Wain (Αγροτικό Κάρο)" του John Constable, το οποίο εκτέθηκε στο ίδιο σαλόνι απεικονίζοντας ένα τοπίο στο φόντο με παλλόμενες πινελιές. Οι κριτικοί, ωστόσο, στο Σαλόνι του 1824 αντιμετώπισαν το έξοχο έργο του καλλιτέχνη αρκετά δυσάρεστα.

Ο Delacroix είχε φανερά τρομοκρατηθεί από τις καταστροφές που διεξήγαγε η Υψηλή Πύλη στην Ελλάδα και κατήγγειλε με τη ζωγραφική του αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, η οποία έλαβε, τουλάχιστον στο νησί της Χίου, διαστάσεις γενοκτονίας. Αυτή του η χειρονομία μπορεί να παραλληλιστεί με την κίνηση του θερμού υποστηρικτή του Ντελακρουά και μεγάλου καλλιτέχνη του 20ου αιώνα Pablo Picasso στην απεικόνιση της καταστροφής της Guernica. Ο Ντελακρουά αναπαριστά ένα τοπίο γεμάτο θλίψη και παλλομένο από τη δύναμη της φωτιάς, η οποία εκτείνεται στο άγονο τοπίο πίσω από μια ομάδα ανθρώπων με το αίσθημα της προσμονής του θανάτου στα πρόσωπά τους. Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική, εντούτοις ένα μανιφέστο απελευθερώνεται μέσω των χρωμάτων στον καμβά.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Χριστουγεννιάτικο στόλισμα

Κάποιοι το παρακάνουν με το στόλισμα του σπιτιού τους. Το βλέπουμε πολύ συχνά αυτές τις μέρες. Aλλά αυτός το παραξήλωσε...

Claude Monet: Η κίσσα

Η Κίσσα, π. 1868
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 89 x 130 εκ.
Μουσείο Ορσέ, Παρίσι

Ο Μονέ χειρίζεται αριστοτεχνικά τις διαβαθμίσεις του φωτός στο χιόνι. Ο Ρενουάρ υποστήριζε: "Το λευκό δεν υπάρχει στη φύση. Πάνω από το χιόνι υπάρχει ο ουρανός. Ο ουρανός είναι γαλάζιος κι αυτό το γαλάζιο πρέπει να φανεί πάνω στο χιόνι. Με γοργές πινελιές εμφανίζεται μία ποικιλία λευκών αποχρώσεων, αν μπορούσαν να αποκαλεστεί έτσι. Το λευκό ανακατεύεται με μοβ, ώχρα, γαλάζιο, με εκπληκτική αίσθηση των μεταβολών του χρώματος και του φωτός. Τα πιο ενδιαφέροντα τοπία με χιόνι έχουν ζωγραφίσει ο Κλωντ Μονέ και ο Αλφρέ Σισλέ.

Ωστόσο, το έργο του Μονέ απορρίφθηκε από την κριτική επιτροπή στο Σαλόνι του 1869 για τους εξής λόγους: ο πίνακας θεωρήθηκε υπερβολικά μεγάλος για τοπιογραφία με ελεύθερες πινελιές, συνοπτικά και χωρίς προσοχή ζωγραφισμένος. Ο Μονέ, όμως, δεν αποθαρρύνθηκε. Ακολούθησε με αφοσίωση την προσωπική του αισθητική, ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα ιδρύσει την Ανώνυμη Εταιρεία των Καλλιτεχνών, Ζωγράφων, Γλυπτών, Χαρακτών κ.α., που θα γίνει αργότερα περισσότερο γνωστή ως ομάδα των ιμπρεσιονιστών.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Πηγή: Μεγάλα Μουσεία, Παρίσι - Μουσείο Ορσέ, Electa 2006

Impressionism: Berthe Morisot

Κάντε κλικ στον τίτλο της ανάρτησης για να μεταφερθείτε στο αφιέρωμα της Γαλλίδας ιμπρεσσιονίστριας ζωγράφου Berthe Morisot (Μπερτ Μοριζό).

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Ο αόρατος καθρέφτης

Γερμανική φάρσα με δίδυμες

Berthe Morisot

Η Berthe Morisot (Μπερτ Μοριζό, 1841 - 1895) υπήρξε μεγάλη ζωγράφος του κινήματος του Ιμπρεσιονισμού και σύζυγος του αδελφού του, επίσης μεγάλου ιμπρεσιονιστή, Édouard Manet. Προερχόταν από καλλιτεχνική οικογένεια, η οποία ωστόσο δεν αποδεχόταν το νέο κίνημα του ιμπρεσιονισμού, το οποίο η Morisot διδάχθηκε από τον Camille Corot (Καμίγ Κορό). Το πορτρέτο της στο πλάι φιλοτεχνήθηκε από τον Édouard Manet.

Η ζωγραφική της, φανερά επηρεασμένη από την κλασική της παιδεία, χαρακτηρίζεται από έντονα προσωπικά στοιχεία, γνωστά για την κομψότητα και τη λεπτότητά τους. Η τεχνική της, βασισμένη στις μεγάλες πινελιές προς όλες τις κατευθύνσεις του καμβά σε συνδυασμό με τη διάχυση του φωτός, γνώρισμα των ιμπρεσιονιστών, έδωσε στα έργα της μια διαυγή ποιότητα. Η Morisot εργάστηκε κυρίως με λάδι, αλλά χρησιμοποίησε και ακαουαρέλα, ενώ η θεματολογία της επικεντρώνεται στη φύση και την καθημερινή απεικόνιση της γυναίκας.


Πινακοθήκη:

(Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)


A Woman at her Toilette

After Luncheon

At the Ball

Before the Mirror

Behind the Blinds

Calvary (after Veronese)

Eugene Manet on the Isle of Wight

Harbor in the Port of Fecamp

In the Wheat Fields at Gennevilliers

Julie Playing a Violin

Little Girl with a Doll

Miss Reynolds

Mother and Sister of the Artist

On The Veranda

Peasant Hanging out the Washing

Portrait of Edma Pontillon

The Butterfly Chase

The Cheval Glass

The Cradle

The Harbor at Lorient

The Little Girl from Nice

Young Woman Sewing in a Garden

Back to Impressionism...

Vincent Van Gogh, Αυτοπροσωπογραφία, 1889
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 57,15 x 43.82 εκ.
Εθνική Πινακοθήκη, Ουάσιγκτον

Το πορτρέτο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο δημιουργίας αυτοπροσωπογραφιών του ζωγράφου ανάμεσα στον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1889, όταν είχε γυρίσει από το νοσοκομείο του Σεν-Ρεμί. Η συγκεκριμένη αυτοπροσωπογραφία είναι η πρώτη που ζωγράφισε και απεικονίζεται με την ποδιά του ζωγράφου, την παλέτα και τα πινέλα. Η δημιουργία παρόμοιων πορτρέτων και ειδικά αυτού που εμφανίζεται με τα σύνεργα της ζωγραφικής φανερώνει τη συνειδητοποίηση του Βαν Γκογκ ότι έτσι θα ξεπεράσει τις κρίσεις της ασθένειάς του και θα προφυλάξει τον εαυτό του από την ψυχολογική καταρράκωση.

Το φόντο του πίνακα αποδίδεται με χοντρές πινελιές και έρχεται σε αντίθεση με τα χρώματα των μαλλιών και του προσώπου με σκοπό να τονιστεί η καταπόνηση και η ψυχική εξασθένιση. Για το πρόσωπό του ο Βαν Γκογκ χρησιμοποιεί πινελιές κίτρινου και πράσινου χρώματος δηλώνοντας πως δεν έχει συνέλθει από την τελευταία κρίση της ασθένειάς του και, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν χλωμός σαν φάντασμα. Η χρήση λευκού, κίτρινου και πράσινου χρώματος είχε σκοπό να αποδώσει την άρρωστη όψη του.

Maurice Denis, Οι Μούσες, 1893
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 171,5 x 137,5 εκ.
Μουσείο Ορσέ, Παρίσι

Ο Μορίς Ντενί θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της ομάδας των ναμπί. Οι Μούσες είναι ένα από τα διασημότερα έργα του ζωγράφου, ενώ η σύνθεση του πίνακα καταδεικνύει τις επιρροές που δέχεται ο Ντενί από το Σεριζιέ στο συνθετισμό και την τεχνοτροπία. Το θέμα του έργου εντάσσεται στις καθημερινές σκηνές του ιμπρεσιονιστικού κινήματος.

Ο καλλιτέχνης απλοποιεί τόσο τη σύνθεση του έργου, ώστε το αποσπά τελείως από την πραγματικότητα. Οι μορφές παριστάνονται ακίνητες, τα δέντρα σχεδόν αφύσικα, ενώ το χώμα, γεμάτο σκόρπια φύλλα θυμίζει περισσότερο χαλί παρά το έδαφος. Έτσι, ο Ντενί συμβάλλει στην αφαίρεση της εικόνας. Οι γραμμές είναι διακοσμητικές συνοδεύοντας κυματιστά τις μορφές των οποίων αναδεικνύει την κομψότητα. Οι κάθετες γραμμές των κορμών, μοναδικά στοιχεία του πίνακα που φαίνονται να έχουν πάχος και όγκο, αντικρούουν τη γραμμική απαλότητα των γυναικών. Ο ζωγράφος κατάφερε να ζωγραφίσει έναν επιβλητικό με μαγική ατμόσφαιρα πίνακα.

Berthe Morisot, Το λίκνο, 1872
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 56 x 46 εκ.
Μουσείο Ορσέ, Παρίσι

Το λίκνο παρουσιάστηκε στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών το 1874. Το θέμα της μητρότητας και της οικογένειας είναι από τα πιο προσφιλή στη Μοριζό, ο οποίος την ίδια χρονιά παντρεύεται τον Εζέν Μανέ, αδελφό του μεγάλου ιμπρεσιονιστή Εντουάρ Μανέ, με την οποία θα αποκτήσει μια κόρη, τη Ζιλί.

Ο κόσμος των ιδιωτικών στιγμών της καλλιτέχνιδας αναδύεται με συγκινητική ένταση και φρεσκάδα. Το βλέμμα της γυναίκας , το χέρι που παίζει με την άκρη της κουνουπιέρας, τα ήρεμα χαρακτηριστικά της μικρής που κοιμάται κρυμμένη κάτω από το τούλι της κούνιας. Η ένταση της ατμόσφαιρας είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί η σκηνή σύγχρονη απόδοση του θέματος της Γέννησης. Ακόμη, η επιλογή των χρωμάτων και απαλότητα του συνόλου φανερώνουν τις επιδράσεις της ζωγράφου από το δάσκαλο της, Καμίγ Κορό. Η Μπερτ Μοριζό συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα στους εκλεπτυσμένους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους.

Edgar Degas, Dancers in pink

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Πηγή:
Μεγάλα Μουσεία, Παρίσι - Μουσείο Ορσέ, Electa 2006
Μεγάλα Μουσεία, Ουάσιγκτον - Εθνική Πινακοθήκη, Electa 2006