Back to Impressionism...

Vincent Van Gogh, Αυτοπροσωπογραφία, 1889
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 57,15 x 43.82 εκ.
Εθνική Πινακοθήκη, Ουάσιγκτον

Το πορτρέτο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο δημιουργίας αυτοπροσωπογραφιών του ζωγράφου ανάμεσα στον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1889, όταν είχε γυρίσει από το νοσοκομείο του Σεν-Ρεμί. Η συγκεκριμένη αυτοπροσωπογραφία είναι η πρώτη που ζωγράφισε και απεικονίζεται με την ποδιά του ζωγράφου, την παλέτα και τα πινέλα. Η δημιουργία παρόμοιων πορτρέτων και ειδικά αυτού που εμφανίζεται με τα σύνεργα της ζωγραφικής φανερώνει τη συνειδητοποίηση του Βαν Γκογκ ότι έτσι θα ξεπεράσει τις κρίσεις της ασθένειάς του και θα προφυλάξει τον εαυτό του από την ψυχολογική καταρράκωση.

Το φόντο του πίνακα αποδίδεται με χοντρές πινελιές και έρχεται σε αντίθεση με τα χρώματα των μαλλιών και του προσώπου με σκοπό να τονιστεί η καταπόνηση και η ψυχική εξασθένιση. Για το πρόσωπό του ο Βαν Γκογκ χρησιμοποιεί πινελιές κίτρινου και πράσινου χρώματος δηλώνοντας πως δεν έχει συνέλθει από την τελευταία κρίση της ασθένειάς του και, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν χλωμός σαν φάντασμα. Η χρήση λευκού, κίτρινου και πράσινου χρώματος είχε σκοπό να αποδώσει την άρρωστη όψη του.

Maurice Denis, Οι Μούσες, 1893
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 171,5 x 137,5 εκ.
Μουσείο Ορσέ, Παρίσι

Ο Μορίς Ντενί θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της ομάδας των ναμπί. Οι Μούσες είναι ένα από τα διασημότερα έργα του ζωγράφου, ενώ η σύνθεση του πίνακα καταδεικνύει τις επιρροές που δέχεται ο Ντενί από το Σεριζιέ στο συνθετισμό και την τεχνοτροπία. Το θέμα του έργου εντάσσεται στις καθημερινές σκηνές του ιμπρεσιονιστικού κινήματος.

Ο καλλιτέχνης απλοποιεί τόσο τη σύνθεση του έργου, ώστε το αποσπά τελείως από την πραγματικότητα. Οι μορφές παριστάνονται ακίνητες, τα δέντρα σχεδόν αφύσικα, ενώ το χώμα, γεμάτο σκόρπια φύλλα θυμίζει περισσότερο χαλί παρά το έδαφος. Έτσι, ο Ντενί συμβάλλει στην αφαίρεση της εικόνας. Οι γραμμές είναι διακοσμητικές συνοδεύοντας κυματιστά τις μορφές των οποίων αναδεικνύει την κομψότητα. Οι κάθετες γραμμές των κορμών, μοναδικά στοιχεία του πίνακα που φαίνονται να έχουν πάχος και όγκο, αντικρούουν τη γραμμική απαλότητα των γυναικών. Ο ζωγράφος κατάφερε να ζωγραφίσει έναν επιβλητικό με μαγική ατμόσφαιρα πίνακα.

Berthe Morisot, Το λίκνο, 1872
Ελαιογραφία σε μουσαμά, 56 x 46 εκ.
Μουσείο Ορσέ, Παρίσι

Το λίκνο παρουσιάστηκε στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών το 1874. Το θέμα της μητρότητας και της οικογένειας είναι από τα πιο προσφιλή στη Μοριζό, ο οποίος την ίδια χρονιά παντρεύεται τον Εζέν Μανέ, αδελφό του μεγάλου ιμπρεσιονιστή Εντουάρ Μανέ, με την οποία θα αποκτήσει μια κόρη, τη Ζιλί.

Ο κόσμος των ιδιωτικών στιγμών της καλλιτέχνιδας αναδύεται με συγκινητική ένταση και φρεσκάδα. Το βλέμμα της γυναίκας , το χέρι που παίζει με την άκρη της κουνουπιέρας, τα ήρεμα χαρακτηριστικά της μικρής που κοιμάται κρυμμένη κάτω από το τούλι της κούνιας. Η ένταση της ατμόσφαιρας είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί η σκηνή σύγχρονη απόδοση του θέματος της Γέννησης. Ακόμη, η επιλογή των χρωμάτων και απαλότητα του συνόλου φανερώνουν τις επιδράσεις της ζωγράφου από το δάσκαλο της, Καμίγ Κορό. Η Μπερτ Μοριζό συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα στους εκλεπτυσμένους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους.

Edgar Degas, Dancers in pink

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Πηγή:
Μεγάλα Μουσεία, Παρίσι - Μουσείο Ορσέ, Electa 2006
Μεγάλα Μουσεία, Ουάσιγκτον - Εθνική Πινακοθήκη, Electa 2006