Egon Schiele & Death in painting

The Self- Seers (Death and Man)

An eerie picture. The man staring into the mirror, eyes wide open, sees a shimmering phantom behind him – himself as Death. The picture is painted in a manner that recalls visions of Hell, and this gives it a force almost transcendent.

Μία απόκοσμη εικόνα. Ο άνδρας προσηλωμένος στον καθρέφτη, με μάτια ορθάνοιχτα, βλέπει να αχνοφέγγει ένα φάντασμα πίσω του – ο εαυτός του ως Θάνατος. Ο πίνακας είναι ζωγραφισμένος σε ένα στιλ που ανακαλεί οπτασίες από την κόλαση, και αυτό δίνει μια δύναμη σχεδόν υπερβατική.

The Death Mother

Egon Schiele symbolizes the proximity of life and death once more in his work. The child at the centre looks as if it is in an amniotic sac, but the black around it is a shroud, while the mother’s bony face and hands look deathly.

Ο Egon Schiele συμβολίζει την εγγύτητα της ζωής και του θανάτου για ακόμη μία φορά στο έργο του. Το παιδί στο κέντρο φαίνεται σαν να βρίσκεται σε έναν αμνιακό σάκο, αλλά το μαύρο γύρω είναι σαν σάβανο, ενώ το αποστεωμένο πρόσωπο και χέρια της μητέρας μοιάζουν θανάσιμα.

Death and Maiden

The painting can be read, among other things, as Schiele’s farewell to Wally after their years together. Though the lovers are clinging to each other, in their faces there is pain and the certainly that they must part. The man is wearing a penitential robe. The unrelieved landscape behind them only confirms the grim, despairing mood and the fearful foreknowledge of loneliness.

Ο πίνακας μπορεί να ερμηνευθεί, ανάμεσα σε άλλα πράγματα, ως τον αποχαιρετισμό του Schiele στη Wally μετά από χρόνια με την οποία ήταν μαζί. Αν και οι εραστές προσκολλώνται μεταξύ τους, στα πρόσωπά τους διακρίνεται πόνος και η βεβαιότητα ότι πρέπει να χωρίσουν. Ο άνδρας φορά ένα μετανοητικό χιτώνα. Το καταθλιπτικό τοπίο πίσω τους μόνο επιβεβαιώνει τη θλίψη, το απελπιστικό αίσθημα και την έντρομη πρόγνωση της μοναξιάς.

Agony

An allegorical work featuring a tonsured monk in his habit. His massive figure indicates Gustav Klimt, who appears here not as a friend but as a threat, against which the figure on the left, Schiele, seems to be raising his hands defensively. The painting is tantamount to a programmatic farewell to Secession aesthetics.

Ένα αλληγορικό έργο στο οποίο προεξέχει ο καθολικός καλόγερος που εκτελεί τα πνευματικά του καθήκοντα. Αυτή η ογκώδης μορφή υποδεικνύει τον Gustav Klimt, ο οποίος εμφανίζεται εδώ όχι ως φίλος αλλά ως απειλή, εναντίον της μορφής αριστερά, του Schiele, που φαίνεται να σηκώνει τα χέρια του αμυντικά. Ο πίνακας είναι ισάξιος σε ένα προγραμματισμένο αποχαιρετισμό στην αισθητική της Απόσχισης.

Pregnant Woman and Death

Once Schiele put Secession aesthetics behind, the linking of life and death, growth and decay became almost universal in his work. “Everything is living death”, he wrote in a poem. In this allegorical painting, Death visits the woman as a monk.

Ο Schiele έχοντας αφήσει πίσω τα αισθητικά πρότυπα της Απόσχισης, τη σύνδεση ζωής και θανάτου, η ανάπτυξη και η αποσύνθεση έγιναν σχεδόν καθολικά στο έργο του. «Όλα ζούνε θάνατο», έγραψε σε ένα ποίημα. Σ’ αυτόν τον αλληγορικό πίνακα, ο Θάνατος επισκέπτεται τη γυναίκα σαν μοναχός.

Schiele's Caress - Klimt's Kiss

This Expressionist paraphrase of Klimt’s The Kiss was meant both as an anti-clerical provocation and an allegory of sexuality. Klimt had given an ecstatic, paradisiacal account of love, but Schiele’s couple is in the toils of a darker, more imperative passion inseparable from guilt. The power of the priesthood and the conventional God-fearing chastity of nuns are emphatically challenged in Schiele’s painting.

Αυτή η εξπρεσιονιστική παράφραση του έργου του Klimt Το Φιλί εννοείται τόσο ως μία αντι-κληρική παρακίνηση όσο και μια αλληγορία της σεξουαλικότητας. Ο Klimt είχε δώσει μία εκστατική, παραδείσια αξία της αγάπης, αλλά το ζευγάρι του Schiele είναι στα δίχτυα ενός σκοτεινού, πιο εξαναγκαστικού πάθους αχώριστου από την ενοχή. Η δύναμη της ιεροσύνης και η συμβατική θεοφοβούμενη αγνότητα των καλογριών είναι εμφατικά προκλητικά στον πίνακα του Schiele.

Source: Wolfgang Georg Fischer, Schiele, Taschen, 2007