Claude Monet, Lady with Parasol

Claude Monet, Lady with Parasol (Γυναίκα με ομπρέλα) 1875
Oil on oilcloth, 100 x 81 cm
National Gallery of Art, Washington

Ο Μονέ φιλοτέχνησε το έργο αυτό κατά την παραμονή του στην Αρζαντέιγ (Argenteuil) στην οποία είχε εγκατασταθεί μόνιμα ήδη από το 1871. Η Αρζαντέιγ αποτέλεσε τόπο έμπνευσης για το μεγάλο ιμπρεσιονιστή και έτσι ο Μονέ μας χάρισε μια σειρά έργων που σχετίζονται με τις πανέμορφες κοιλάδες της περιοχής, όπως το Λιβάδι με τις Παπαρούνες.

Ο πίνακας Γυναίκα με ομπρέλα αποτελεί στην πραγματικότητα μία σκηνή με πρωταγωνιστές την Καμίγ -την κυρία Μονέ- και το μικρό τους γιο Ζαν. Είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά στη 2η Έκθεση των Ιμπρεσιονιστών το 1876 και ο αρχικός τίτλος του έργου ήταν Περίπατος (La Balade). Η ιδιαιτερότητα του πίνακα έγκειται στο γεγονός ότι ο καλλιτέχνης δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην απόδοση των δύο μορφών του έργου και λιγότερη στο τοπίο, που στην συγκεκριμένη περίπτωση διαδραματίζει ήσσονα ρόλο. Αυτή η περίοδος είναι μεταβατική για το Μονέ. Βρίσκεται σε μια βαθιά αναζήτηση για την τέχνη του. Η απόδοση της φύσης μέσα πάντοτε από ένα ιδιότυπο ιμπρεσιονιστικό στιλ φαίνεται να παιδεύει αρκετά το ζωγράφο, ο οποίος τελικά θα καταφέρει να χειριστεί κομψά το φως και τις αντανακλάσεις του. Πλούσια και έντονα χρώματα περιβάλλουν τα έργα του σε ένα κλίμα ανανέωσης και καινοτομιών. Ο συντηρητικός ακαδημαϊσμός είχε φύγει ανεπιστρεπτί.

Η Καμίγ και ο Ζαν τοποθετούνται στην κορυφή ενός λόφου και ο θεατής τους παρατηρεί από χαμηλή οπτική γωνία. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο στην κατανόηση των λεπτομερειών του έργου. Είναι εμφανής ο αέρας που κυριαρχεί. Παρασύρει τα λουλούδια, τα σύννεφα, το φόρεμα και την ομπρέλα της Καμίγ. Το βέλο της κυρίας Μονέ ανεμίζει χαριτωμένα και τα πλούσια υφάσματα του φορέματός της δείχνουν φαντάζουν ανάλαφρα, καθώς ο άνεμος εισχωρεί ανάμεσά τους. Εξαίσια λεπτομέρεια αποτελεί και η σκιά στο πρώτο επίπεδο. Ο Μονέ επιμένει στην παρουσίαση κάθε λεπτομέρειας με έναν κομψό και ντελικάτο τρόπο. Αν και ο ίδιος ο Μονέ είχε εκθέσει το έργο αυτό ως Περίπατος, στην πραγματικότητα αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη σκηνή. Οι μορφές του πίνακα μπορεί μεν να βρίσκονται σε μία κίνηση, ωστόσο αυτή σταματά και αποθανατίζεται η σκηνή. Τα βλέμματά τους στρέφονται στο θεατή και ο πίνακας παίρνει τη μορφή φωτογραφίας.