Antoine before the mirror

Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Μου είπε κάποια να σταθώ. Και βλέπω τον εαυτό μου...

Μα πρώτα μιλώ στο φιλόσοφο που στέκεται δίπλα μου...

Φιλόσοφε, ποιο είναι το πιο σημαντικό απ' όλα τα πράγματα που υπάρχουν στη γη;
Αυτός δε μου μιλά. Μόνο δείχνει τον εαυτό μου. Ή νομίζω ότι δείχνει τον εαυτό μου. Δε δείχνει εμένα. Δείχνει πίσω μου...

Γυρνάω το κεφάλι. Ένας φτερωτός θεός. Ο έρωτας! Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Σκέφτομαι γρήγορα τι είπα και αλλάζω τα λόγια μου. Γιατί διστάζεις να μείνεις εδώ;

Ο έρωτας δεν μου απάντησε. Μόνο έγνεψε και έξαφνα πήρε τη μορφή ανθρώπου. Ήταν με πορφύρα ντυμένος και κρατούσε μία κρυστάλλινη σφαίρα στα δυο του χέρια. Την περιεργάστηκε σκεπτικά. Τον παρατηρούσα. Δεν ξέρω το μέλλον μου. Δεν ξέρω αν θέλω πράγματι να το μάθω. Αυτό που θέλω να γνωρίζω είναι η διατήρηση των ονείρων μου. Αυτά μετράνε και αυτά με οδηγούν στο μέλλον...

Η σφαίρα έπεσε απ' τα χέρια του... μα μόλις άγγιξε το πάτωμα πήρε τη μορφή ενός μικρού αγοριού. Τι θες εσύ εδώ; Ποιος είσαι; Είμαι το παρελθόν σου μου απάντησε... το κοιτάω επίμονα στα μάτια. Είσαι περήφανο για μένα;

Μα τι συμβαίνει... σε ποιον μιλώ. Στον καθρέφτη. Το ξέχασα. Βλέπω μόνο εμένα. Αλλάζω. Δεν ήμουν έτσι. Δε σταματώ να εξελίσσομαι. Τελικά ποιος θέλω να γίνω;