October 24, 2008

If I was a painter, I'd be Egon Schiele

Η κυρία Φλώρα μας προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι καλλιτεχνικού περιεχομένου.
Απαντήσεις θα δώσω εγώ, ο Antoine.
Καλούμαστε να αναφέρουμε κάποιο ρητό ή ποίημα (ή και τα δύο) και κάποιο έργο τέχνης που μας έχει επηρεάσει στην ζωή μας.


Το ποίημα...

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
Κ. Καβάφης - Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Το αγαπώ πολύ, ίσως λόγω ονόματος. Ομολογώ πως η παράθεση του ποιήματος του Καβάφη είναι άκαιρη. Είναι ένας στοχασμός στην ήττα. Κατακλύζεται από δραματικότητα, ενώ απουσιάζουν πλήρως τα λυρικά σχήματα. Το ποίημα "εκπίπτει" σε μια πεζολογία με έντονο διδακτικό τόνο. Αυτογνωσία και διατήρηση της αξιοπρέπειας. Αυτά μας υπευθυμίζουν οι σκιασμένες φράσεις...
Ο τίτλος του ποιήματος είναι παρμένος από το έργο του Πλουτάρχου "Βίοι Παράλληλοι - Δημήτριος και Αντώνιος". Ο αρχαίος συγγραφέας αφηγείται ότι την τελευταία νύχτα πριν την είσοδο του Οκτάβιου στην Αλεξάνδρεια, τον Αύγουστο του 30 π.Χ., ακούστηκε ο θόρυβος ενός "αόρατου θιάσου" κάτω από το παράθυρο του Αντώνιου. Ο Διόνυσος, προστάτης του Αντώνιου, τον εγκατέλειπε.


Και το έργο τέχνης...
Μια αυτοπροσωπογραφία του Egon Schiele.



Τον αγαπώ αυτόν το καλλιτέχνη. Βρίσκω τον εαυτό μου στα έργα του.
Η Talisker σε ένα σχόλιο του zero για τον Egon Schiele έγραψε:

"Συνήθως οι άντρες που τον αγαπούν
είναι βαθιά κυκλοθυμικοί,
έντονα δημιουργικοί,
αλλα με μεγάλες παύσεις spleen"

Θα ήθελα να δω κυρίως ποιον πίνακα θα διαλέξουν οι:
Lucy of wild flowers, Evaggelia-p, celcius33, Talisker, Γητεύτρια, Jacki, Los Karamitros, fei

23 σχόλια/comments:

Hfaistiwnas said...

Nα σου πω την αλήθεια ο πίνακας.. είναι λίγο τρομακτικός.. το ποίημα είναι πολύ ωραίο...

Akon said...

Για το συγκεκριμένο παιχνίδι, έχω δει ποίημα του Καβάφη 3 φορές μέχρι τώρα!!
Για το έργο τέχνης πάλι, το κατάλαβα από τη στιγμή που είδα τον τίτλο της ανάρτησης!
υγ. Μιας και είπες για Πλούταρχο, το βιβλίο το έχω φτάσει στο 1/3 περίπου και έχω αναβάλει προσωρινά την ανάγνωσή του λόγω διαβάσματος..χεχε

ioannis_the_great said...

Καβάφης ε....
Ωραίο ποιήμα αν και δεν πολυσχολούμαι με αυτά

dreamersfreewill said...

Υπέροχο και το ποίημα και το έργο τέχνης!!!Μου αρέσει και εμένα ο Καβάφης αν και ομολογώ ότι το έργο τέχνης και τον καλλιτέχνη μου είναι τελείως άγνωστα!!!
Πάντως πιστεύω ότι είναι με το δικό του,ιδιαίτερο τρόπο
ελκυστικό :)

celsius33 said...

merci antoine για την πρόσκληση, θα προτιμούσα να σου απαντήσω από δω σε σένα, ποιήματα όλη η συλλογή του Γιάννη Αγγελάκα "Πως τολμάς να νοσταλγείς τσόγλανε" αγορασμένη από το βιβλιοπωλείο της Ναυαρίνου το πάνω κάποτε. Πίνακες είμαι σίγουρος για δύο, την "Κραυγή" του Munch που είναι και ο πρώτος πίνακας που με συνεπήρε και προσπάθησα να μάθω μόνος μου για τη ζωγραφική, και "Η γυναίκα που κλαίει" του Πικάσο, με τα τριγωνικά δάκτυλα και τα έντονα χρώματα και σχήματα. (αν δεν έχεις διαβάσει αυτά τα ποιήματα σου προτείνω να τα ψάξεις) Χαιρετισμούς!!

celsius33 said...

ενδιαφέρουσα επιλογή πίνακα έκανες, έχει μια σκοτεινή δύναμη ο Σίλε, καλά το λες spleen.

Theogr ο κηπουρός said...

Χρειάζομαι κάποια έξυπνα μυαλά σαν τα δικά σας. Για περάστε μια βόλτα από τον κήπο.

Sideras said...

Αγαπημένος στοίχος : «…κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.»
Για να δούμε θα κερδίσεις; Από εμένα έχεις ήδη την υποστήριξη με τέτοια δελεαστικά και διαχρονικά έργα, που διάλεξες.


Όπως και να έχει , Σιδερένια καλησπέρα αφήνω.

Antoine said...

Hfaistiwnas,

Ναι, είναι! Ίσως γι' αυτό να τον αγαπώ τόσο!

Antoine said...

Akon,

Ο Καβάφης είναι αγαπημένος ποιητής πολλών... και όσι για το schiele, ε, εντάξει, ήταν αναμενόμενο ότι θα διάλεγα αυτόν!

Ακόμη δεν τελείωσες τον Πλούταρχο;

Antoine said...

ioannis_the_great,

Κύριε Ιωάννη από τη Θεσπρωτία, να αρχίσετε άμεσα να μελετάτε Καβάφη!

Antoine said...

crazy guitarlover,

Ο Schiele δεν είναι ιδιαίτερα διάσημος στην Ελλάδα, αν και μετά την περσινή έκθεση στο Μέγαρο, τον έμαθαν αρκετοί. Καινοτόμος καλλιτέχνης. Ο πρώτος του εξπρεσιονισμού για μένα...

Antoine said...

celsius33,

Σπουδάζω στην ίδια πόλη και σχολή που σπούδαζες εσύ κάποτε και έχω την ίδια αγάπη για την τέχνη που είχες και διατηρείς ακόμη! Μ' αρέσει πολύ αυτό!

Ήμουν σίγουρος ότι θα επέλεγες τον Munch, αν και είχα και κάποιες ενδείξεις από παλιά ότι θα μπορούσες να είχες επιλέξει και Gauguin. Ο Picasso ομολογώ ότι με ξάφνιασε!

"Πώς τολμάς να νοσταλγείς τσόγλανε"; Απότομος αλλά αληθινός τίτλος...

Antoine said...

Theogr ο κηπουρός,

Σου έλυσα την απορία;
Το ολοκλήρωσα το τεστ!

Antoine said...

Sideras,

Αχ, δεν ξέρω να θα την κερδίσω, αλλά ξέρω σίγουρα ότι θα προσπαθήσω!

:)

jacki said...

Το δικό μου αγαπημένο είναι το μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη. Σας αφήνω ένα μικρό απόσπασμα.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

celsius33 said...

χαίρομαι αντουάν, πάντα έχεις ένα καλό λόγο να πεις:)

Flora said...

Αχ Antoine,
με πήγες πολύ πίσω με το ποίημα που διάλεξες... Στα φοιτητικά χρόνια... Παρέα στη Μήλο, σε ένα μπαλκόνι που κοίταζε στο Αιγαίο, την ώρα που ο ήλιος έδυε μέσα στη θάλασσα... Λέγαμε ποιήματα που ξέραμε απέξω. Αγαπημένα ποιήματα.
ΑΥΤΟ που διάλεξες εσύ, το ξέραμε σχεδόν όλοι μας απέξω.
Όλοι λέγαμε ό,τι θυμόμαστε... Εγώ είπα Ελύτη, ο φίλος μου ο Δημήτρης (μόλις γύρισα τώρα από τη γιορτή του...) είπε ολόκληρο το Μαραμπού του Καββαδία... (ο άτιμος, είχε και έχει μνήμη ελέφαντα!)
Το "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον" το είπαμε σχεδόν όλοι μαζί... δηλαδή έλεγε ο Δημήτρης βασικά και εμείς οι υπόλοιποι μουρμουρίζαμε μαζί του...
Είχε βουτήξει ο ήλιος, πια στη θάλασσα και μετά βουτήξαμε όλοι μας σε μία παράξενη αλλά γλυκιά σιωπή. Πολύτιμη ώρα.
Έχει κάτι μεταφυσικό το ποίημα αυτό. Δεν συμφωνείς;

Για τον πίνακά σου δεν έχω σχόλια. Ψαγμένη επιλογή. Υποθέτω ότι σου ταιριάζει πολύ, μα δεν σε ξέρω, για να το πω με σιγουριά...
Έχεις κάτι παράξενο, είναι αλήθεια. Κάτι γρήγορο και δυνατό σαν μονοκοντυλιά. Θα σε μελετήσω, όσο έρχομαι εδώ και θα σου πω πιο πολλά εν καιρώ... Θεού θέλοντος και εσού επιτρέποντος...

Ώρα σου καλή, καλλιτέχνη, στοχαστή μου!

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ πολύ που αποδέχτηκες την πρόσκλησή μου και έπαιξες! Με τιμά ιδιαίτερα.
(και επ'ευκαιρία, θα προτιμούσα να με έλεγες σκέτα Φλώρα... Ε... βρε αδερφέ, δεν με έχεις καθηγήτρια... Άσε που είσαι φοιτητής πια!)

Antoine said...

jacki,

Το είχα διαβάσει και στο παρελθόν φυσικά... εξαιρετικός Ελύτης!

Antoine said...

celsius33,

Ω ναι... πάντα έχω έναν για καλούς ανθρώπους!

Antoine said...

Flora,

Μμμμ... ήσουν μια φιλόμουση φοιτήτρια! Τι να σχολιάσω; Είναι αναμνήσεις αυτές που θα έχεις στο μυαλό σου μέχρι τα γεράματά σου.

Όσο για μένα... αν θες, ψάξε με! Πόσα μπορείς να ανακαλύψεις άραγε;

Υ.Γ. Επίτηδες το έκανα! Χαχα! Φυσικά και είσαι η Φλώρα!

evaggelia-p said...

Schiele; Γεμάτος εκπλήξεις είσαι. Δεν περίμενα τέτοια εκκεντρική επιλογή. Θα έλεγα ότι είσαι πιο πολύ του ακαδημαϊσμού, γνωρίζοντας και την αγάπη σου για τον Caravaggio. Μου άρεσε η επιλογή σου πολύ. Σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.

Φιλιά :)

Antoine said...

evaggelia-p,

Ακαδημαϊστής; Εγώ; Δε νομίζω... ο εξπρεσιονιστής μου (ο Σήλε δηλαδή) είναι ο ζωγράφος μου...

Categories