Degas, Το Αστέρι
Edgar Degas, Το Αστέρι, 1876 - 1877
Παστέλ σε μονοτυπία, 58 x 42 εκ.
Παστέλ σε μονοτυπία, 58 x 42 εκ.
Με λίγες γραμμές ο Ντεγκά καταφέρνει να αποδώσει πλήρως την ατμόσφαιρα του μπαλέτου και τη χάρη του αστεριού του θιάσου. Σε πρώτο πλάνο παρατηρούμε την πρωταγωνίστρια στην άκρη και ιδωμένη από πάνω προς τα κάτω, τοποθετεί το θεατή πάνω στο παλκοσένικο, μέσα στο ζωντανό θέαμα. Με λίγα αγγίγματα του παστέλ ο Ντεγκά συλλαμβάνει τη στιγμή, αποδίδοντας, στο μικρό χώρο ενός φύλλου χαρτιού, την έξαψη και το δυναμισμό του χορού, καθώς και τη μαγική ατμόσφαιρα του μπαλέτου.
Σε λευκούς τόνους το αιθέριο και ελαφρότατο ύφασμα του κοστουμιού, ενώ στη φωτεινότητα αυτή αντιτίθενται οι γρήγορες κίτρινες και κόκκινες κηλίδες των λουλουδιών που στολίζουν το κεφάλι και το ένδυμα, καθώς και η σκούρα γραμμή της κορδέλας που φορά η κοπέλα στο λαιμό. Παρά τον αναλυτικό χαρακτήρα που δε δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για την ομορφιά, το έργο του Ντεγκά έγινε το έμβλημα της χάρης και της ποίησης του χορού. Με βάση αυτήν τη ρομαντική ερμηνεία του θέματος, η κριτική θα φτάσει να αλλάξει ακόμη και τίτλο στο παστέλ. Έτσι το αρχικό "Μπαλέτο" πήρε το σημερινό του τίτλο.
10 σχόλια/comments:
Υπέροχος!
Έχω ένα κόλλημα με τον Ντεγκά και τον κλασσικό χορό.
Έκανα μέχρι τα δεκάξι μου!
Έχω αναρτήσει πολλές φορές έργα του, καθώς και μεταξωτές πουέντ!
Congratulations!
Καλά μιλάμε είσαι τσακάλι. Ούτε που προλαβαίνω να κάνω ποστ και αμέσως σχόλιο...
Πώς τα πέρασες στην Αγία Πετρούπολη;
Πέρασα υπέροχα!
θέλω να ξαναπάω!
Ε! "Παρακολουθώ" τα βήματά σου, που είναι αξιοπρόσεχτα!
Φιλιά!
Επί τέλους, τα κατάφερα-μέσω λάπτοπ, αλλά σημασία έχει το μήνυμα εδώ, όχι το μέσο. Δεν μπορ'ω να είμαι αντικειμενικός, καθώς αυτός ο συγκεκριμένος πίνακας του Ντεγκά, στο σαλόνι της γιαγιάς μου, μου απέπνεε μιά μόνιμη γοητεία. Θες η αίσθηση όχι απλά της κίνησης, αλλά του πετάγματος, το χρώμα-αλλά και ο φωτισμός, η αντίθεση έφτιαχναν όχι μόνο μιά ατμόσφαιρα, αλλά ψευδαίσθηση και στα αυτιά ακόμα και στην μυρωδιά. Οχι, Antoine, είναι τόσο το δέσιμο που δυσκολα στέκομαι σε λεπτομέρεια. Και κάτι ακόμα, την πρώτη φορά που πήγα τον γιό μου, τότε 7 χρόνων, σε Μουσείο, στην Γλασκώβη, ξέρεις τι πόστερ ζήτησε γιά το δωμάτιό του; Αν δεν μάντεψες, Ντεγκά. καλή αντάμωση
Όντως ο Ντεγκά είναι πολύ γοητευτικός. Κατά την ταπεινή μου άποψη τα έργα του είναι περισσότερο ελκυστικά και καλαίσθητα από οποιουδήποτε άλλου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου, ακόμη και του Μονέ ή του Μανέ.
Είτε η χρήση των χρωμάτων, αν και ο Ντεγκά ζωγράφιζε με τη γραμμή, όπως παρατηρώ, είτε τα καθημερινά αλλά αψεγάδιαστα θέματά του καθιστούν τις δημιουργίες κληρονομιά σε όλους τους εραστές της τέχνης.
Αγαπητή Lucy,
μ' αράσει αυτή η "παρακολούθηση" και θέλω να την συνεχίσεις. Μόνο πες μου τι επιθυμείς να αναρτήσω -πάντα σε καλλιτεχνικό επίπεδο- και θα το κάνω.
*Εγώ μπορεί να μην έκανα χορό, μάθαινα ωστόσο άλλα πράγματα. Κι ας γνωρίζουν οι μπλογκο-φίλοι μου πως η τέχνη δεν είναι το μόνο μου πάθος. Έχω πολλά ακόμη που θα τα αποκαλύψω.
κ. Θεόδωρε Α. Πέππα,
αυτές οι ιστορίες πολύ με συγκινούν. Τα παιδικά μας βιώματα παίζουν καθοριστικό ρόλο στις μελλοντικές μας επιθυμίες.
Απ' ό,τι διάβασα, ο Degas έχεδι φιλοτεχνήσει αρκετά έργα με "χορευτικό" θέμα. Το πρώτο του ήταν ένα γλυπτό με τίτλο "Χορεύτρια δεκατεσσάρων ετών" (1881). Ακολούθησαν έργα ζωγραφικά: "Το φουαγιέ χορού στην όπερα (1872), "Τρεις χορεύτριες" (1873), ή" (1874), "Χορεύτρια με μπουκέτο λουλούδια" (1877), "Χορεύτριες στα μπλε" (1890)... Θέλω να πω ότι απέ3διδε και στο χορό τη σωστή-λυτρωτική-σημασία που έχει για τον άνθρωπο. Ο χορός είναι κατάθεση ψυχής κι αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο ζωγράφος μας που διακρινόταν για τη δύναμη ης παρατήρησης και τη μέγιστη ικανότητά του να δίνει ζωή και να ελίσσεται, ως χορευτής κι αυτός ο ίδιος, ανάμεσα στην κίνηση, το φως και τα χρώματα. Μπράβο Antoine για την επιλογή σου!
Αντώνη μου,
προτιμώ να σε αφήσω ανεπηρέαστο να ανεβάζεις, ό,τι θεωρείς εσύ ενδιαφέρον κάθε φορά!
Έτσι θα έχω και την ανάλογη έκπληξη!
Μουτς!
Είμαι και πάλι πίσω!
-Nikos,
σε ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας και για τις πληροφορίες που μας δίνεις για τον Degas. Το εκτιμώ πολύ!
-Lucy,
όπως επιθυμείς. Θα κρατήσω το πέπλο μυστηρίου γύρω από τους πίνακες της εβδομάδας, αλλά είναι και αυτό ένας κύκλος που αρχίζει σιγά-σιγά να κλείνει. Σκεφτόμουν τις προάλλες να κάνω κάτι διαφορετικό πριν ανοίξουν οριστικά τα σχολεία.
Post a Comment