Impressionism

Ο Ιμπρεσιονισμός αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ζωγραφικά κινήματα το οποίο εκδηλώθηκε και αναπτύχθηκε κυρίως στη Γαλλία στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Αργότερα, το κίνημα του ιμπρεσιονισμού επεκτάθηκε και στη μουσική. Οι οπαδοί του επιθυμούσαν να εκφράσουν τη γενική ατμόσφαιρα ή την εντύπωση που προκαλείται από μια σκηνή ή ιδέα, αρχίζοντας από την άμεση δομή και θεματολογία των παλαιότερων ρομαντικών ή ρεαλιστών ζωγράφων.

Το ιμπρεσιονιστικό κίνημα., ωστόσο, ως ομάδα καλλιτεχνών που φιλοτεχνούσε πίνακες με συγγενική τεχνική εμφανίζεται ανάμεσα στο 1867 και στο 1886. Το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του ιμπρεσιονισμού ήταν η προσπάθεια να αποδώσουν αντικειμενικά τη φευγαλέα στιγμή της ορατής πραγματικότητας, χρησιμοποιώντας συνήθως ως μέσο το καθαρό φως. Συνεπώς, δημιουργήθηκε μια ομάδα καλλιτεχνών των οποίων η τεχνική απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τον ακαδημαϊσμό των προηγούμενων ετών με κυριότερους αντιπροσώπους τους Κλωντ Μονέ (Claude Monet), Εντουάρ Μανέ (Édouard Manet), Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ (Pierre Auguste Renoir), Καμίγ Πισαρό (Camille Pissarro), Εντγκάρ Ντεγκά (Edgar Degas), Φρεντερίκ Μπαζίγ (Frédéric Bazille), Γκουστάβ Καϊγμπότ (Gustave Caillebotte), Αλφρέ Σισλέ (Alfred Sisley), Μπερτ Μοριζό (Berthe Morisot) και Αρμάν Γκιγιωμέν (Armand Guillaumin).

Οι καλλιτέχνες αυτοί δυσφορούσαν με τους περιορισμούς της ακαδημαϊκής διδασκαλίας που το 19ο αιώνα είχε διαπλάσει το αίσθημα του ωραίου και να αποδέχεται μόνο τον στομφώδη ιστορικισμό, την αισθηματολογία και την επανάληψη καθιερωμένων μορφών. Προς το τέλος όμως της δεκαετίας του 1860, ο Μανέ θα ανακλάσει μία νέα αισθητική που θα γίνει αργότερα η κατευθυντήρια δύναμη του ιμπρεσιονισμού και που για πρώτη φορά απελευθέρωνε τον καλλιτέχνη από τη δέσμευση προς τα θέματα που όφειλε να αναπαραστήσει. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι πίνακες του Μανέ, όπως η Ολυμπία ή το Πρόγευμα στη Χλόη, είχαν αντιμετωπιστεί με χλευασμό από τους ακαδημαϊκούς κύκλους της εποχής.

Την ίδια εποχή οι Μονέ, Ρενουάρ, Πισαρό, Σισλέ και Μπαζίγ, ζωγραφίζοντας τοπία, αναζητούσαν έναν αμεσότερο τρόπο να αποδώσουν το λαμπερό φως και τα χρώματα. Το δρόμο άνοιξε ο Μονέ με το εξαιρετικά ευαίσθητο μάτι του. Έτσι απελευθερωμένοι χάρη στους πειραματισμούς του Μανέ της «καθαρής ζωγραφικής», αναζήτησαν φωτεινότερα θέματα περιθωριοποιώντας συνήθως το φιλολογικό ή συγκινησιακό χαρακτήρα τους. Ως αποτέλεσμα οι πίνακές του έγιναν με το χρόνο συνεχείς επιφάνειες καθαρού φωτός. Εντούτοις, υπήρχαν και εξαιρέσεις, όπως ο Ντεγκά, ο οποίος δε συνέθετε με το χρώμα αλλά με τη γραμμή. Η κυριότερη σχέση του Ντεγκά με τον ιμπρεσιονισμό ήταν η ευκολία του να υποκαθιστά τη συμβατική παρουσίαση του θέματος με μια ανέμελη ειλικρίνεια που θύμιζε φωτογραφία.


Το 1874 η ομάδα παρουσίασε την πρώτη της έκθεση ανεξάρτητα από το επίσημο Σαλόν της Γαλλικής Ακαδημίας η οποία είχε απορρίψει τα περισσότερα έργα τους. Μέχρι το 1886, το έτος δηλαδή που η ιμπρεσιονιστική ομάδα διαλύθηκε, είχαν παρουσιαστεί συνολικά επτά εκθέσεις. Οι περισσότεροι ζωγράφοι επιθυμούσαν διακαώς να ξεπεράσουν τα αισθητικά όρια του κινήματος.

Choose an impressionist painter:

Claude Monet

Édouard Manet

Edgar Degas

Pierre Auguste Renoir

Camille Pissarro

Frédéric Bazille

Gustave Caillebotte

Berthe Morisot

The Post-Impressionists

Στη σύντομη ζωή του ο ιμπρεσιονισμός έχει να παρουσιάσει εξαιρετικά δείγματα τέχνης, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε την αφετηρία για τους λεγόμενους Μετα-ιμπρεσιονιστές (Post-impressionists), όπως ο Βίντσεντ Βαν Γκογκ, ο Πωλ Σεζάν, ο Πωλ Γκωγκέν, Ο Τουλούζ Λωτρέκ και ο Κλωντ Σερά.

Paul Gauguin

Paul Cézanne

Vincent Van Gogh

Toulouze Lautrec